De bus

Lieve allemaal,

Ik mag dan even pech hebben met ziek zijn, maar op alle andere fronten heb ik tot nu toe zo veel geluk! Hoe de ochtend is verlopen illustreert dit wel weer.

Voor dag en dauw stonden twee andere studenten en ik op: we moesten alle drie helemaal aan de andere kant van het eiland zijn, dus zouden met z’n drieën weggaan zodat de eerste er op tijd zou zijn. Aangezien hij vroeg moest beginnen, had ik nog anderhalf uur te overbruggen toen ik bij de school werd afgezet. Ik wandelde een beetje door de mooie buurt, langs de minder mooie raffinaderij, en vond al snel een fijn schaduwplekje. Van verveling was absoluut geen sprake. De ene na de andere voorbijganger kwam er even bij zitten voor een praatje. Ik was verrast door één van hen, waarmee ik in het Engels praatte. Zodra hij erachter kwam dat ik geen Amerikaanse was, riep hij blij: “Ik ben een kaaskop!” Ik keek verbaasd naar zijn donkere gelaat, waarop hij uitlegde: “Ik woon in Alkmaar! Ik ben even terug voor vakantie.”

Toen het eindelijk tijd was, liep ik naar de school. Ik werd daar door de directrice allerhartelijkst ontvangen. Haar glimlach werkte aanstekelijk. Ze is zelf, naast haar baan, ook aan het afstuderen binnen de taalwetenschap en we hadden dus meteen wat ‘common ground’. Ze zegde me alle mogelijke hulp toe, en wilde zelfs voor me regelen dat ik op de dag van het experiment met één van haar collega’s uit Oranjestad kan meerijden. Oh en ze hadden ook een kopieerapparaat, die kon ik ook altijd gebruiken. Met een mond vol tanden van dankbaarheid verliet ik haar kantoortje weer. Ik zweefde naar de bushalte, maar werd al snel niet lekker. Toch nog een beetje koortsig… Ik zag erg op tegen een uur wachten in de zengende hitte.

Al snel kwam er een minibusje aanrijden. Dat zijn auto’s die bussen zijn omdat er een bordje met ‘bus’ opstaat ;) Ik wist dat het waarschijnlijk niet al de goede bus was, maar wie niet waagt die niet wint. “Are you going to Oranjestad?” “No, get in, we’ll see if you can catch the right bus.” Verbaasd stapte ik in. Het busje was leeg en de vrouw keek me stralend aan: “Ready?” Vervolgens begon ze met een behoorlijke vaart door San Nicolaas te rijden. Ik weet vrij zeker dat ze daarbij van haar route afweek. Op een gegeven moment zagen we zowaar een bus aan de horizon. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, pakte ze haar mobieltje. Ik hoorde haar zeggen: “Ik heb hier een juffrouw, stop eens even?” Als door een wonder ging bij het busje voor ons meteen de richtingaanwijzer aan. Ik gierde het uit van plezier: ze herkende dat busje van meters afstand, wist wie hem bestuurde en had natuurlijk zijn nummer gewoon in haar telefoon. Ik putte mijn hele bedankvocabulaire uit, en liet een paar dollars achter op de voorstoel omdat ze weigerde die aan te nemen.

In het volgende busje was het net zo relaxed als altijd in dit soort busjes. Je stapt in en wordt door alle andere passagiers (max. 5) begroet. Niemand vraagt ergens naar, dus op het moment dat het jou goeddunkt kun je een keer in je tas gaan graaien naar geld. Als je op de achterbank zit geef je dat via de middenbank door naar voren, en wacht tot het wisselgeld een poosje later via dezelfde weg terugkomt. Vandaag zat ik op de middenbank, dus was ik de tussenpersoon. De sfeer was vrolijk. Terwijl de één instapte, hing de ander tot z’n navel uit het raampje om een bekende te begroeten. Als iemand lachend zijn hand opstak wist ik niet of dat was omdat ze meewilden, of omdat ze de chauffeur gewoon kenden. Een jongen op de achterbank was het niet eens met de nostalgische muziekkeuze van de chauffeur, en zette doodleuk een moderner deuntje op met zijn telefoon. Het kwam een seconde in me op om me daaraan te ergeren, maar toen bedacht ik me dat ik het eigenlijk heel leuk vond. Zeker omdat de beat er nog bij paste ook. Ik ademde eens diep en besloot ervan te genieten. Je kunt tenslotte overal aan wennen :)

Liefs,
Flo