Het land van...

Lieve allemaal,

Door de schitterende afwezigheid van mijn blogs hebben jullie misschien het idee dat hier niks meer gebeurt. Gelukkig is het tegendeel waar en had ik vooral even mijn hoofd er niet naar staan. Mijn hoofd was namelijk bezig met het schrijven van mijn thesis, op basis van alle resultaten die ik intussen heb. Ik heb er dagen achter elkaar aan gewerkt, en intussen is de voorlopige versie ingeleverd bij mijn begeleiders! Het was dus een weekje zitten en werken, maar ja, toch liever in Aruba dan ergens anders, als je het mij vraagt.

Nu mag ik nog drie weekjes leuke dingen doen (en een beetje werken) in het land waar winter niet bestaat, waar ik standaard rond 8:00 klaarwakker ben en rond 22:00 moe, waar de wind bijna nooit stopt en waar je dat ook helemaal niet moet willen. Veel te warm. Het land waar gelachen wordt om het begrip ‘hangjongeren’ (iedereen chillt toch buiten?) en om boetes voor ongepast toeteren. Toeteren is nooit ongepast. Het land waar mensen hun tuin verhuren voor feesten i.p.v. hun zaal. Waar mensen in alle talen spreken en zwijgen, en waar je je niet druk hoeft te maken als je een woord vergeten bent. Haal hem even uit een andere taal en iedereen snapt je. Het land dat het klaarspeelt om te midden van tonnen en nog eens tonnen water een woestijn te zijn. Maar waar wel drinkbaar water uit de kraan komt. Waar je leguanen kan voeren in het park. Het land waar je niet moet vragen om een afspraak over twee maanden, maar waar ze je vandaag nog uitnodigen. Je kunt niet vandaag? Dan zien we elkaar morgen. Het land waar je niet verkouden wordt door het weer maar wel door de airconditioning, waar je dus een haat-liefde verhouding mee krijgt omdat je ook wel eens wil slapen of studeren zónder 8 liter vocht te verliezen. Het land waar de maximum snelheid voor alle verkeer 80 km/u is (behalve dan misschien voor de vliegtuigen die af en aan vliegen) en het land dat soms kleiner lijkt dan de gigantische cruiseschepen die er elke dag ladingen toeristen lozen. Het land waar ‘ik ga naar de Chinees’ niet betekent ‘ik heb zin in kleffe bami’, maar ‘ik ga naar de supermarkt’, en het land waar Nederland van kan leren wat een multiculturele samenleving wél is. En hoe dat op een normale manier kan. Het land waar mensen soms zingen op momenten dat je het niet zou verwachten. De kinderen op het schoolplein. De buschauffeur die wakker wordt tijdens zijn eerste ochtendrit. Het oude vrouwtje van de wasserette. De tuinman in het park. De kite surfer die zojuist een meter verderop met z’n gezicht op het water klapte. En niet te vergeten, het meisje dat haar onderzoek af heeft en hier nog drie weken van mag meegenieten.

Liefs,
Flo