Remmen, rapen en rillen

Lieve allemaal,

Met iets meer vaart dan ik bedoeld had, draaide ik het parkeerplaatsje op. “Kan ik remmen?” hoorde ik mezelf gillen. “Ja, je kan altijd remmen,” brulde de ander terug, “dat hoef je verdomme niet te vragen!!!” En toen iets zachter: “Nee, wel de koppeling intrappen. Nu is ‘ie afgeslagen.” Slap van het lachen hing ik over het stuur. De anonieme medestudent die me probeerde het rijden bij te brengen, deed schaterend maar met een veelbetekenend gezicht toch maar zijn gordel om, en hield zijn hand veilig vlak naast de handrem. Gelukkig waren we op een verlaten stukje terrein aan het water, waar een blind paard nog geen schade kon aanrichten. En gelukkig ging het al heel snel beter en was dus mijn eerste rijlesje een feit!

Het was een welkom lolletje na de activiteiten van die ochtend: ik was om kwart voor zes opgestaan om met één van de anderen mee te gaan naar een strand op de noordkust. Voor zijn onderzoek moest daar afval geraapt worden. In het begin had ik er nog best plezier in. Ik voelde me net een klein kind op zoek naar paaseitjes: alle afval was vrolijk gekleurd. Ook lachte ik me gek om sommige dingen die er te vinden waren, zoals een jezussandaal, een bingoballetje en een plastic blauwe speelgoedstier. Naarmate de zon verder klom, werd het minder prettig en hoe meer ik bukte hoe meer mijn rug begon te kraken en piepen (heet dat spul tussen je wervels daarom kraakbeen??). Gelukkig waren we voor twaalven klaar en wachtte er thuis de immer verkoelende douche (lees: ijskoud).

Overigens mag ik van geluk spreken dat ik überhaupt nog rondwandelde, die ochtend. De dag ervóór had ik zo ongeveer een bijna-doodervaring bij het windsurfen. De kitesurfers op het water vinden het altijd heel cool om op een paar centimeter afstand voorbij te scheren. Dat doen ze niet alleen bij surfers, maar ook bij bootjes of nietsvermoedende toeristen die staan te pootjebaden. In het begin vond ik dat doodeng, maar ik kreeg al snel door dat de meesten genoeg controle over hun vlieger hebben om ook werkelijk op het laatste moment langs je te gaan, in plaats van door je heen. Toch bleek mijn angst van toen terecht te zijn. De kitesurfer op de bewuste dag kwam recht op me af, zoals de meesten, maar ik zag ineens dat hij in de verte keek en niet naar mij. Ik schreeuwde een paar keer naar hem, maar hij hoorde me pas op het laatste moment. Nou zijn kiters sowieso wel van het laatste moment, maar ik zag bij deze aan z’n wazige blik dat hij niks ging doen om een botsing te voorkomen. Ik smeet mijn zeil neer en sprong op goed geluk zo snel mogelijk zo diep mogelijk het water in. Vlak voor ik onder water verdween was zijn bord dichterbij mijn gezicht dan mijn eigen neus en een fractie van een seconde nadat ik onder was, hoorde ik een klap. Voorzichtig kwam ik naar boven. De kitesurfer lag een paar meter verderop in het water. Ik had zin om hem de huid vol te schelden, maar het bleef bij een vuurspuwend: “That’s not cool, man.” Hij mompelde iets onverstaanbaars, en vervolgde zijn weg. Ik klom trillend weer op mijn bord en wenste die man nooit meer van zo dichtbij te hoeven bekijken. Alsof hij het gehoord had, is hij de rest van de tijd met de wijdst mogelijke boog om me heen gegaan. Wat mij betreft mogen alle kiters z’n voorbeeld volgen.

Liefs,
Flo