Over een chaggi schildpad en identieke ijsjes

Lieve allemaal,

Weer wat nieuws geleerd: een mast op je hoofd is niet chill. Gelukkig was de klap niet echt heel hard (niveau buil), en werd ik al snel afgeleid door allerlei moois. Zo kwam ik bijvoorbeeld ineens heel dicht langs een zeeschildpad. Ik vond het geweldig en begroette hem enthousiast, maar helaas dacht hij er anders over: hij keek me even chagrijnig aan met z’n prehistorische kop, en verdween toen onder water. Op het rif (heeeel ondiep stukje) zag ik even later een prachtige, dieprode zeester en de jagende pelikanen trokken zich niets van me aan. Ik kon er gewoon naast gaan zitten en van hun lunchtafereel meegenieten.

Op de terugweg liep ik door Rancho. De frutería was dicht i.v.m. Tweede Paasdag, dus zocht ik mijn heil bij de Chinees daar vlakbij voor een verkoelend ijsje. Een paar blokken verderop stopte er een auto naast me. Ik vroeg me af of hij alleen ging toeteren of me ook een zakje wiet zou aanbieden. De bestuurder hing echter met een brede grijns uit het raam: “Kijk, we hebben hetzelfde ijsje!” Hoe dat direct zo’n band schepte begreep ik nog niet helemaal, en enigszins sarcastisch hief ik m’n ijsje op: “Cool, proost man.” De vrouw die naast hem in de auto zat begon te lachen, maar de bestuurder was nog niet klaar. “Wat doe je zo ver weg?” “Ver weg? Ik woon hier om de hoek.” “Ben je hier voor vakantie of school? Wat studeer je? Is een goeie universiteit, hé! Ja ik moet mijn Engels oefenen. Frans is mijn taal. Ik kom uit Haïti.” Er kwam een auto aangereden die het gesprek onderbrak, maar daarna schreeuwde de man: “Ik moet je nog iets zeggen.” Hij draaide er ongeveer drie uur omheen, maar zei toen: “I like your smile.” De vrouw naast hem (zijn tante, bleek later) bescheurde zich om de avances van haar neefje en de tranen stroomden intussen over haar wangen. Ze lachte bijzonder aanstekelijk en zo kwam het dat we eigenlijk met z’n tweeën die arme man stonden uit te lachen. Ik bedankte hem voor het compliment, en maakte aanstalten om weg te lopen. “Nee wacht, wacht, mag ik je mijn nummer geven? Of jij mij het jouwe?” Het was duidelijk tijd om een grens aan te geven, maar ik kreeg ook een idee. “Je krijgt niet mijn nummer, maar ik zal je iets anders geven. Heb je papier?” Hij duwde zijn intussen smeltende ijsje in de handen van zijn nog altijd schuddebuikende tante, en zocht naar een frutseltje papier. Daarop schreef ik de plaats en tijd van het symposium op de universiteit, komende vrijdag. Ik legde hem uit wat het precies was en dat het open was voor iedereen. Hij was razend enthousiast (“ja, de universiteit!!”), al moet ik nog zien of hij echt komt;) Hij duwde mij nog een papiertje in de hand met zo veel gegevens dat het me verbaasde dat zijn pincode er niet tussen stond. Na nog een kort gesprekje moest hij echt gaan om zijn tante weg te brengen. Ik kreeg een hand van tante en neef, en keek hoe de auto om de hoek verdween. Half hoofdschuddend, half grijnzend vervolgde ik mijn weg.

Liefs,
Flo