Op een onbewoond ei-hei-hei-land…

Lieve allemaal,

Het gaat snel op Aruba, mensen leren kennen. Dat komt natuurlijk omdat het klein is, maar ook omdat de mensen enorm open en gastvrij zijn. Het kan dus zomaar voorkomen dat een vriend van een oom van een neef van een student uit het project (letterlijk, dus niet overdreven) een boot heeft, waarmee hij je wel naar een onbewoond rif wil waren voor een relaxed dagje weg. Toevallig overkwam ons dat vandaag. De neef in kwestie organiseerde de trip, en had een paar dagen van te voren streng aangekondigd: “Ik ben een bitch hoor… als jullie te laat zijn, zwaai ik je uit vanaf de boot.” Je kunt je voorstellen hoe hard we gelachen hebben toen iedereen paraat stond op de pier, en hij een half uur te laat kwam aangereden xD. Het was een kort boottochtje naar het rif aan de overkant, alwaar we aan land gingen bij wat men eerder beschreven had als een ‘hutje’. Nou, het was verdorie bijna een villa, maar dan open. Aan de voorkant was een pier, waar je kon zonnen/kletsen/omheen snorkelen. Aan de achterkant liep een ministrandje uit op een prachtige lagoen, waar je onder een soort tunnel van mangroves door kon zwemmen. Daar stond een beetje stroming in, dus je kon jezelf lekker laten meevoeren door dit prachtige stuk natuur. Het was echt magisch. Aan het einde van de tunnel vonden we een intacte plastic bank, die natuurlijk door de natuurliefhebbers mee terug genomen moest worden (tegen de stroming in). Vervolgens is hij bij het strandje in het water gezet. Of hij meer gebruikt is als chillplaats of als waterwc, zullen we maar even in het midden laten. Eigenlijk hebben we verder de hele dag geen klap uitgevoerd. Boekje lezen, zeeëgelnaalden uit iemands tenen proberen te graven, een houten bankje slopen en lekker eten en drinken is toch wel een complete samenvatting van de mogelijke groepsactiviteiten. Toch heb ik me geen seconde verveeld en ben ik nu helemaal zen.

Tegen zessen werden we weer door de vriend van de oom etc. etc. opgehaald. We hadden verwacht dat we nog even langs huis zouden kunnen om ons op te frissen, maar zulks werd ons verboden: we werden verwacht bij het huis van de tánte van…etc. voor een HEERlijke barbecue in een prachtige, sfeervolle tuin. Er waren drie soorten superlekker vlees, evenzoveel salades en allerlei kleine hapjes. Het was bijna allemaal nieuw voor me, en ik vond het zó lekker dat ik me zelfs aan een garnaal heb gewaagd. Twee hapjes, zonder naar de tentakels te kijken. Het smaakte me nog ook, ik ken mezelf niet terug ;) Natuurlijk maakte iedereen de complimenten aan de koks hardop kenbaar, waarna ik de neef van …etc. zachtjes in het Papiamento tegen zijn moeder hoorde fluisteren: “Ik geniet er zo van dat zij genieten.” Wat een lieverd. Zijn vader bedankte ons vervolgens ook nog eens voor het komen, want ze vonden het zo leuk om ons te hebben mogen ontvangen. Aan het einde van de avond werd er nog een lied gezongen dat over de buurt gaat waar we waren (Tanki Leendert). Ik zal proberen de video daarvan te uploaden. Toen kwam ik er toch achter dat er minstens twee dingen missen in mijn Nederlandse leven: deze mate van gulheid naar volstrekt onbekenden, en mooie nummers over mijn buurt. Welke songwriter uit Utrecht Zuilen voelt zich geroepen?

Veel liefs,
Flo