Win some, lose some, awesome

Lieve allemaal,

In de afgelopen dagen heb ik dingen gewonnen, dingen verloren en prachtige stukken van het eiland ontdekt. Ik zal beginnen met het winnen: de debatclub van de Universiteit van Aruba vierde het 100ste debat en we gingen er met z’n allen heen. Mijn zin in debatteren was niet zo erg groot, en is dat ook eigenlijk sinds de middelbare school niet meer geweest. Toch voelde ik het op deze avond ineens weer opborrelen, misschien ook wel omdat het over onderwijs ging. Het ging lekker, het was leuk, en voor ik het wist stond ik met een reuzenwisselbeker en een lekkere fles wijn in m’n handen!

Helaas had ik op die dag al wel wat dingen verloren, te weten een halve teen en een contactlens. Anja en ik waren wezen zwemmen bij Baby Beach, bij de zuidpunt van het eiland. Toen we dat zat waren, besloten we een stukje te gaan wandelen langs het strand. Op slippertjes en in bikini begonnen we te lopen. Hoe langer we liepen, hoe mooier het werd: langzaam zagen we steeds meer cactussen, meer rotsformaties en kliffen, en steeds minder paden. Op een zeker punt liepen we hoog op een klif cactussen te omzeilen, toen ik omkeek naar Anja. Haar gezicht stond op onweer, en voor het geval ik dat niet doorhad verklaarde ze: “This is not my happy face.” Wat bleek: ze had niet verwacht dat we zo veel zouden gaan lopen en zo veel nieuws zouden gaan bekijken. Ik kon het niet helpen om te giechelen: was ze nou chagrijnig omdat het eiland ons onverwachts een prachtwandeling cadeau deed? Al snel stak ik Anja aan met het gelach. We maakten een paar melige selfies, en genoten vervolgens van het avontuur (“this is not my happy face” is nu al een klassieke quote xD). We zagen water met enorme kracht tegen het eiland aan denderen, en we zigzagden tussen rare cactussen met rode hoedjes naar het einde van een klif. Vanaf daar konden we de weg zien, en we besloten daar in een zo recht mogelijke lijn heen te lopen, om de kans te vergroten dat we de volgende bus daar zouden onderscheppen. De rechte lijn in kwestie ging enkel over gefossiliseerde koraalgrond: vlijmscherpe stenen. Je moet dan dus goed oppassen waar je loopt. Op een zeker punt verloor ik mijn concentratie en ineens lag ik op de grond. Mijn teen was keurig op een koraalsteen ingehaakt, en een zacht plantje maaide even door mijn oog. Dat voelde gek maar deed niet zeer, alleen die teen… Ik bloedde als een rund dus we begonnen half te rennen naar de weg, om de eerst volgende auto te stoppen zodat we het bloeden konden stelpen. Er zaten in die auto toevallig twee Duitsers uit Hamburg, de stad waar Anja vandaan komt. Terwijl ze gezellig in het Duits kletsten, brachten die mensen ons helemaal terug naar Oranjestad om ons bij de huisarts hier om de hoek af te zetten. Daar is de wond netjes schoongemaakt, verzorgd en verbonden. We kregen een lift naar huis van de dokter, die toch klaar was met haar werkdag. Superlief! Eenmaal thuis probeerde ik mijn lens uit te doen, maar na wat graafwerk op en rond mijn oogbol bleek die er niet meer in te zitten. Waarschijnlijk hangt hij nog aan dat plantje op de noordkust… naast mijn wijlen stukje teen ;)

Vandaag konden we gelukkig een prachtige jeeptour regelen waarbij ik niet veel hoefde te lopen, maar waar we wel hele mooie afgelegen stukken van het eiland hebben kunnen bekijken. Eerder deze week hebben we om 5 uur ’s ochtends de Hooiberg beklommen, om daar in het donker op de top te gaan zitten en gedurende een paar uur de zonsopgang te bekijken. Het was koud en winderig maar bovenal magisch mooi. Je zou natuurlijk de foto’s onder deze blog kunnen bekijken. Je zou ook een ticket naar Aruba kunnen boeken om zelf te komen kijken, horen, ruiken en voelen hoe bijzonder dit eiland is. Aan jou de keuze!

Liefs,
Flo