Zwemles, zangkunsten en vreemd voer

Lieve allemaal,

Voorlopig willen ze me niet meer zien bij de windsurfles. Ik moet nu kilometers gaan maken, oefenen en meer oefenen, en dan kan ik later weer nieuwe dingen gaan leren. De komende tijd zullen ze me steeds grotere zeilen en steeds kleinere borden geven. Een kleiner bord is minder stabiel maar veel wendbaarder, en een groter zeil is zwaarder maar je gaat er veel sneller mee! Ik moest er gisteren wel even aan wennen. Het kleinere bord vond ik eigenlijk alleen maar fijn, maar dat zware zeil heeft ervoor gezorgd dat ik het water zo vaak van dichtbij heb mogen bewonderen dat er na een poosje zwemlesherinneringen van vroeger boven kwamen drijven (pun intended). Uiteindelijk ging het best goed, waardoor ik nu bij ‘de club’ hoor: er staan een paar mooie blaren in m’n vingers!
Windsurfen is heerlijk. Het gevoel van zo’n zeil dat wind pakt, alsof ‘ie zegt: “kom maar, ik draag je wel”. En dat je dan een poosje lekker achterover kan hangen, waarop de wind even later besluit: “toedeloe, doe het nu maar weer zelf.” Als je dat te laat door hebt lig je dus ineens in het pekelbad… Het is ook heerlijk om erbij te zingen op het water. De akoestiek werkt gewoon, met het zeil en het water! Eén van de anderen bekende ook dat hij regelmatig wat blije klanken aan de zeewind toevertrouwt… Blijkbaar is dat wat het in mensen losmaakt ;)

Verder probeer ik nu regelmatig eten dat ik nog niet ken. Er liggen hier zó veel onbekende zakjes, doosjes en andere troep in de winkel, dat ik het na een poosje niet meer laten kon. Het meest geslaagde experiment is toch wel kokos-frio. Frio is iets van sap in een bekertje, dat ingevroren is met een stokje erin. Bij de frutería in Rancho, waar ik eerder over schreef, hebben ze hier een heerlijke draai aan gegeven: ze hebben daar ingevroren kokosmelk met kokosrasp en suiker. Heel simpel eigenlijk. Meer heb ik er niet in kunnen proeven, maar wat een heerlijk ijsje! Sinds ik bij ijssalon Vorst heb gewerkt valt eigenlijk alle ijs me tegen, maar deze winkeliers is het gelukt om me te laten watertanden… Vandaag ben ik er met één van de anderen heengelopen in de hoop haar aan te steken. In de eerste regenbui die ik hier gezien heb, zaten we lekker op een oude boom te smullen. Later bij de supermarkt heb ik een soort wafeltje geprobeerd, dat ik op veel plekken zie. Er zit guavepuree tussen: een guafel dus. De smaak haaaaalde het niet bij de kokosfrio, maar het was superleuk om hem geprobeerd te hebben.

Morgenochtend gaan we uit zeilen, en later op de dag gaan we plastic rapen in Spaans Lagoen. Jullie horen dus snel weer van me!

Liefs,
Flo