Spectacular spectacular

Lieve allemaal,

In een jacuzzi onder een wuivende palm proosten we met een Balashi Chill biertje. We zakken elk achterover en laten onze rug- en schouderspieren masseren, waar de stress van de afgelopen dagen toch wel een beetje in is gaan zitten. Het is een spectaculaire week geweest.

De voorpret voor het symposium begon voor mij echt toen we een dag van te voren in de aula zaten. We testten wie er met en zonder microfoon kon praten, we lachten om foto’s die we níet gingen kiezen voor de voorpagina van onze publicatie, en er werd gebeld naar het nieuws: dat ze mochten komen filmen. Op de dag zelf richtten mijn kamergenootje en ik achtereenvolgens een kapperszaak, een catwalk en een visagiepraktijk in. Verbaasde mannelijke huisgenoten kwamen af en toe een kijkje nemen en vroegen zich hardop af waar we ons in vredesnaam urenlang mee bezighielden. Wij op onze beurt waren weer verrast toen ze twintig minuten voor aanvang van het symposium nog steeds druipend, stinkend en in hun ondergoed door het huis banjerden…

Het symposium zelf was gaaf. Het was in ieder geval minder eng dan het tv-interview vlak ervoor. Alle onderzoekspresentaties gingen goed, ook de jongens waren aangekleed, en er was af en toe interessante discussie met het publiek. Gelukkig vloekte er verder ook niemand per ongeluk in de microfoon en hield iedereen zich netjes aan zijn spreektijd ;) De opnames zal ik zo snel mogelijk delen! Er was ook een journaliste in de zaal die me nog wil interviewen over mijn onderzoek, dus we gaan even kijken of dat nog lukt voordat ik terugvlieg.

Na het symposium maakten we een mooi restaurant aan het water onveilig, en wel tot zo laat dat het personeel ons vanaf de bar duidelijk probeerde weg te kijken. Thuis ging ik naar bed, maar ik hoorde de volgende ochtend dat het een bizarre avond was geweest. Zo had één van de jongens bedacht dat het een goed idee was om vijf dronken vrienden zijn haar te laten knippen. Zijn kapsel van de volgende ochtend deed al iets dergelijks vermoeden x’D We waren al vroeg uit de veren: het huis moest schoon. Een onderdeel daarvan was het inwisselen van 11 bierkratjes voor statiegeld. De Chinees op de hoek, die pronkt met een groot uithangbord “inwisselcentrum”, maakte ons duidelijk dat we z’n rug op konden. Die kratjes namen ze niet in. De bierfabriek zelf, die ze wél inneemt, was dicht op zaterdag. Er was helemaal aan de andere kant van het eiland nog wel een supermarkt die ze innam. Dat bleken ze inderdaad te doen, maar ze wilden ons vervolgens niet al het geld geven. Maximaal de helft. Of winkeltegoed. Wat hebben we daar nou aan, op onze laatste dag? Na heel wat gekijf en gekibbel (zowel tussen de Chinezen als tussen hen en twee verontwaardigde studenten), kregen we dan toch het volledige bedrag. Maar wel “snel wegwezen en shhht, want straks wil iedereen zijn statiegeld terug”. Heel bijzonder.

Deze hele rit zorgde ervoor dat we laat arriveerden bij de docente die een goddelijk maal voor ons had gekookt, en tussen neus en lippen door had vermeld dat we onze zwemkleding moesten meenemen. Als we het tenminste lekker vonden om even in hun jacuzzi te gaan. Natuurlijk werd het daar laat, en natuurlijk moesten we vanochtend weer vroeg op. Bij een andere docent mochten we voor de tweede keer mee op de zeilboot. Ik was vergeten dat ik de vorige keer zeeziek was geworden, en stapte met goede zin aan boord. Helaas liet ik me al snel vertellen dat ik grijs zag en moest ik me vooral focussen op allerlei trucjes om niet mijn zojuist verorberde ontbijt aan de zeeschildpadden te voeren. Het was een prachtige tocht over beste golven en met een straf windje. We raakten een boeitje kwijt, waardoor we honderd keer heen een weer moesten om het ondersteboven hangend te grijpen. Het lukte na de zesde creatief mislukte poging. We kwamen heerlijk rozig van de boot, al was ik blij dat ik weer aan land stond. Na een laatste opruimronde in het huis was het tijd om de anderen naar het vliegveld te brengen.

Ik verblijf nu nog twee daagjes bij een kennis op het eiland, die vlak naast het vliegveld woont. Terwijl ik zit te typen, vliegt er een oorverdovend blauw gevaarte over mijn hoofd. Het lawaai is tot daaraan toe. Het erge is dat ik zeker weet dat dit het toestel is dat zojuist mijn lievelingshuisgenootjes heeft meegenomen. Ik kan er niet meer omheen: het project is echt voorbij.

Liefs,
Flo