Zeiltrip en schoon schip

Lieve allemaal,

De zeiltrip van zondag was by no means het rustige tochtje wat ik ervan verwacht had. Wat een avontuur! In het begin was het redelijk rustig en lekker warm. We zagen al snel een zeeschildpad voorbij drijven, de eerste die ik ooit in mijn leven gezien heb! Ik zag het schild eerst aan voor een drijvend plankje, maar gelukkig werd ik er al snel op gewezen dat ik beter uit m’n doppen moest kijken. Niet veel later kwamen we in een bui terecht. Er stond behoorlijk wat vind en er waren golven, dus we werden zowel van boven als van onder belaagd door druppels. De boot hing intussen best wel scheef in het water, waardoor ik me angstig vasthield aan een slap rubberen bootonderdeel. “Dat ding gaat je niet houden hoor,” kwam er behulpzaam van de ene kant. “Ik ga echt lachen als je in het water valt’, werd er toegevoegd aan de andere kant. Van je medestudenten moet je ’t maar hebben! Na de storm was er weer zon, en toen ik net opgedroogd was werd het tijd om het water in te gaan. De boot werd vastgemaakt aan een boei bij een groot wrak, alwaar we gewapend met duikbril, snorkel en flippers te water gingen. Ik voelde me vreselijk onhandig met die stukken voetverlenging, vooral als ik probeerde te watertrappen om m’n snorkel te legen of mijn duikbril goed te doen. Gelukkig kon het de vissen niks schelen: allerlei soorten felgekleurde visjes zwommen super dicht langs me heen. Zo nu en dan waren ze ineens weg en zag ik een poosje niks, om vervolgens ineens bijna tegen van alles aan te zwemmen dat uit de duisternis opdoemde. Het wrak was erg mooi: er zat allemaal buiskoraal op en er zwommen allerlei vreemde vissen rond. Sommige waren ook best wel groot - die hoefden van mij niet per se dichterbij te komen. Op de terugweg naar de boot zag ik de voetjes van een andere student over de rand heen bungelen. Ik kon het niet laten om een stukje extra te zwemmen en haar de stuipen op het lijf te jagen door ineens van onderen haar voet vast te grijpen.
De rest van de middag heb ik me een stukje volwassener gedragen. We gingen helpen bij een grote schoonmaakactie in het natuurgebied ‘Spaans Lagoen’. We kregen vuilniszakken en handschoenen, en werden eropuit gestuurd tussen de cactussen en andere stekels. Dit natuurgebied wordt beschouwd als één van de schoonste gebieden van het eiland. Het was diep triest om te zien hoeveel daar toch nog op te ruimen viel, zie foto’s voor het eindresultaat. Het leukste vond ik dat een andere studente in een oude doos een gekko vond. Het beestje was bang toen de doos op zijn kop gehouden werd, en als reactie klom het via mijn been naar boven en bleef op m’n schouder zitten. Het mag dan geen hagedis zijn, maar ook op dit beestje was ik opslag verliefd. Hij had van die lieve, plakkerige bolletjestenen, om maar niet te spreken over z’n schattige kraaloogjes. Toen ik mijn schouder dichter bij een boom bracht, tilde hij z’n koppie met een ruk op, alsof hij blij dacht: ‘he, boom!’. Hij berekende nog een paar tellen de afstand, en toen was m’n vriendje weg :( Aan het einde van een middag kruipen tussen de prikkels, bierflesjes, condoomverpakkingen, nummerplaten, poepluiers en andere interessante zooi, was ik op zijn zachtst gezegd kapot. Maar de aanblik van die royaal gevulde container was het helemaal waard! Wat me wel een beetje dwars zat: die vuilniszakken gaan nu allemaal naar de vuilnisbelt, waar sommige zullen openscheuren en waar een deel van het afval naar de riffen zal waaien die we een week geleden bezocht hebben… Hebben we nu alleen het probleem verplaatst?
De voorbereidingen voor mijn onderzoek vorderen snel. Ik heb nu bijna elke dag wel een afspraak en iedereen is even geïnteresseerd en behulpzaam. Hierdoor is het geweldig om te doen, ik heb er echt plezier in! Waar ik ook plezier in heb, is af en toe eens gniffelen om alle verkleumde koppies, kale bomen en winterjassen die ik voorbij zie komen op facebook, waarna ik dan even mijn blik kan afwenden naar de wuivende palmen in de achtertuin. Ik mis veel aan Nederland (vooral mensen eigenlijk), maar dit… als ‘n hele hoop kiespijn!

Liefs,
Flo