Salsa, hagedissen en een draagbaar strand

Lieve allemaal,

Afgelopen vrijdag gingen we, hoe kon het ook anders, salsa dansen. Ik geloof dat mijn ongeduld er redelijk vanaf spatte, want ik kreeg meer dan eens de opmerking dat ik wel even rustig mocht doen en dat we geen haast hadden, en zelfs de vraag of ik nerveus was ;) Alle huisgenoten gingen mee. De laatste was uiteindelijk overtuigd met het argument: “We zijn op Aruba.” Toen we binnenkwamen, hadden er een aantal een halve hartverzakking omdat het anders was dan verwacht en omdat iedereen op de vloer al leek te kunnen dansen. Het mooiste moment van de avond vond ik dan ook toen ik even neerzakte op een stoel en ontdekte dat ze ALLEMAAL aan het dansen waren. Er stond plezier op hun gezichten te lezen, waardoor zich ook op het mijne een hardnekkige glimlach nestelde. Het was zó leuk om te zien! Zondag was de open dag van de salsaschool. We zijn met zijn allen gegaan, en twee van de jongens hebben zich nu zelfs ingeschreven voor lessen... Salsa heeft opnieuw bewezen aanstekelijk en verslavend te zijn.
Intussen hebben we een huurauto. Het voelt alsof we hiermee onze vrijheid gekocht hebben! Muziek aan, ramen open, voetjes om hoog en gaan waar we maar willen. Na het eerste zwemuitje lag de auto al vol zand. Eén van de jongens merkte op dat we hem wel even moeten schoonmaken als het zo erg wordt dat de pedalen door de laag zand niet meer naar beneden kunnen. De auto werd dan ook liefkozend ‘portable beach’ gedoopt. Gisteren zijn we naar een prachtige snorkelplek gereden, waar ik het meest onder de indruk was van een best wel grote vis met werkelijk alle kleuren van de regenboog. Ik heb hem een hele poos gevolgd, maar behalve mooi zijn deed 'ie niet zo veel bijzonders. De dag ervoor waren we ook wezen snorkelen op een andere plaats. Daar was ik vooral onder de indruk van wat ik op het land zag: het stikte er van de blauwgestippelde en helemaal felblauwe hagedissen. Met behulp van een bananenschil als lokaas lukte het om ze over m'n handen, armen en voeten te laten lopen. In het begin vond ik het eng en kietelig, maar ik kreeg al snel door dat ze niks deden en werd verliefd. Ze hebben super zachte buikjes (in tegenstelling tot wat het uiterlijk doet vermoeden) en het gevoel van zo'n mini-klauwtje op mijn vingertop was echt het schattigste ooit. Ze bewegen hun voorpootjes een beetje als katten, misschien verklaart dat m'n zwak voor deze beestjes...
Ik kan nog niet echt zeggen dat ik me thuis voel op het eiland, maar ik voel me zeker gelukkig en ook welkom. Dat komt niet in het minst door een opmerking die gemaakt werd tijdens ons gesprek met de rector van de Universiteit van Aruba. Hij wilde graag weten hoe we het project tot nu toe ervaren hadden, een concludeerde op een zeker moment: “Dus de buitenlandse studenten geven jullie een frisse blik op jullie eiland… Kan ik dat ook omdraaien, kunnen jullie hen ook iets bieden?” Het was even stil, maar toen keek een Arubaanse studente hem aan en zei: “Dat vind ik een ongepaste vraag. Het is niet wij en zij. We zijn één groep, we doen dit allemaal samen en we kunnen elkaar allemaal helpen.” Er werd instemmend en ontroerd gemompeld, en ook de rector gaf aan dat hij het prachtige feedback vond. We zijn inderdaad binnen no time één groep geworden. Naast het samenwerken wordt er samen gedanst, gesurfd, gedoken, gezwommen, gegeten en gedronken. Love it!

Liefs,
Flo