Eén blok verderop: Bon bini na Rancho

Lieve allemaal,

De serie excursies van gisteren was indrukwekkend en verrassend. We begonnen op een prachtige zeilboot, die ons naar een minder prachtig stuk Aruba bracht: naar de uit de hand gelopen vuilnisbelt en de riffen daartegenover, die werkelijk VOL liggen met plastic en ander vuil dat er vanaf de vuilnisbelt naartoe is gewaaid. Omdat er zoveel vuil is, worden er regelmatig delen van de dump in brand gestoken. De stank was echt om van te stikken. Het grootste probleem is op dit moment dat afval niet gescheiden en amper gerecycled wordt. We waren allemaal onder de indruk. Vooral de twee studenten die hier zijn om milieuonderzoek te doen, werden emotioneel. De één verdrietig, de ander boos, maar beiden vastberaden om hun steentje bij te dragen aan een schoner eiland.
Op de video’s valt te zien dat we iets later op de dag dat nare gevoel langzaamaan kwijtraakten. We hadden met zijn allen koffie gedronken om even na te praten, en hadden vervolgens een paar uurtjes vrij om te zwemmen en idioot te doen.
’s Middags werden we meegenomen op een wandeltour door Rancho. Rancho is een wijk in Oranjestad die bekend staat om smokkel, illegale handel (niet alleen drugs) en armoede. Meerdere locals hadden me al op het hart gedrukt die blokken vooral te mijden. We werden er rondgeleid door de directeur van Stichting Rancho, die ervoor staat om de wijk te ‘upgraden’, zowel qua infrastructuur als sociaal. De stichting ziet de problemen in de wijk, maar vooral ook de potentie, en wilde voor ons de drempel wegnemen om de wijk te bezoeken. We hebben inderdaad bittere armoede gezien. In één van de huizen konden we even naar binnen kijken. Ik telde in het voorbijgaan toch minstens 8 mensen in het mini-huisje, waarvan er één op de kale grond lag te slapen. Verder passeerden we verschillende drugsverslaafden, waarvan er één onze rondleider enthousiast groette en meldde dat ze naar Afrika ging om met een koala te trouwen. Maar we zagen ook mensen die met tomeloze energie huizen aan het restaureren waren, we ontdekten een prachtig cafeetje met een mooi terras (oude dominotafels en hangmatten) en ik zag veel mooie mensen die ons stralend toelachten.
Vandaag na het surfen wilde ik graag op de terugweg wat fruit in Rancho halen, in een winkeltje dat ons gisteren was aangeraden. Ik liep de route van gisteren achterstevoren, ook de steegjes, want ik ken mezelf: bij een compleet andere route zou ik verdwalen. De eerste man die ik naar de ‘frutería’ vroeg, antwoordde doodleuk: “Marihuana?”. Ik sloeg zijn genereuze aanbod vriendelijk af, en werd vervolgens door een jongetje in de juiste richting gewezen. Toen kwam ik langs één van de restauratieprojecten, en werd door de mannen daar herkend. Ze kwamen het tuintje uit om te vragen of ik hier gisteren toevallig ook was, en om even uitgebreid te kletsen. Ze stelden zich deze keer voor en het was een erg gezellig gesprek, waar ik me uiteindelijk met moeite van los kon maken om fruit te halen. Toen ik mijn verzamelde lading groenten en fruit en een welverdiend drankje op de toonbank hees en naar de prijs vroeg, moest de winkelier zijn antwoord drie keer herhalen. 12 florijnen (ongeveer 6 euro) is werkelijk ongekend goedkoop in Aruba. En dat bijna naast de deur!
Hier in het huis is het heerlijk neerploffen. We hebben allerlei lekker en gezond eten in huis, de televisie is nog geen seconde aan/nodig geweest en er wordt veel getraind in de patio. Dat doen we allemaal, maar de jongens toch nog net iets meer. Als ze niet aan het trainen zijn, zie je ze kauwen en andersom ;) Ook barst er regelmatig iemand uit in zingen, fluiten of een vreugdedansje. Gisteren tijdens het koken begon ik uit volle borst: “oh happy daaay!” Vanuit de huiskamer kwam vrijwel meteen bijval… heerlijk :)

Liefs uit de zomer,
Flo